Marleen van Engelen, kunstenaar, trainer en docent.

Waarom ik doe wat ik doe? Dat is de vraag die me gesteld werd.
​Wat doe ik ?
In mijn atelier zoek ik vormen die me vertellen wat belangrijk voor me is.
Enerzijds tot de kern te komen en anderzijds ruimte zoekend, En daar probeer ik naar te kijken.
En dan de volgende stap te maken. Richting verdichting of de ruimte in. Ongewis maar toch.
Steeds op weg naar ander perspectief, soms een stap opzij van de gebaande weg. Of een stap terug. In mijn eigen tempo. Dat kan in verf, klei of inkt of met nog ander materiaal zijn. 

​Daarnaast begeleid en stimuleer ik mensen om vormen te zoeken dat ook te doen. Of de aanleiding nu een vraag is, een probleem of een wens om te leren tekenen.

Waarom doe ik dat dan?
Nieuwschierigheid is de belangrijkste drijfveer hierbij.
En geruststelling om dat ik hoop steeds meer ​te begrijpen. Hoe en waarom de dingen en mensen gaan zoals ze gaan.
Waarom zijn we bezig met dat wat ons interesseert of moet gebeuren?
Waarom wordt iemand ergens door geboeid of ontroerd. Bij het zelfde schilderij staat een ander als een koude kip te staren en wordt warm van iets heel anders?
Muziek of een vuurtje op het strand. Gebraden kippenpoten.
Wanneer raakt iets ons en waarom dan toch? Wat is de winst van een DOEL bereiken?
Een lijn kan op de juiste plaats staan en toch mechanisch overkomen. Buiten technische vaardigheden werkt er een andere bron. Het opsporen van die bron. Het water later weer kunnen terug vinden.
Het drinken uit die bron. De smaak ervan leren waarderen, dat alles kan troostend zijn.

Bij opstellingen werk probeert de begeleider relaties zichtbaar te maken waardoor er ruimte komt om meer te zien en daardoor te doorvoelen. Meer dan op het eerste gezicht logisch lijkt.
Lagen onder lagen. Ook hierbij gaat het om zoeken naar een vorm die meer duidelijk maakt dan de oppervlakte doet vermoeden. En ook bij dit soort werk is steeds afstand nemen en beseffen wat er IS of wat ONTBREEKT een onmisbaar element.

​Ja, ik had veel gedanst in mijn leven en dit is waarschijnlijk ontstaan vanuit een diep verlangen naar beweging van lichaam én geest. De vragen die hierbij regelmatig naar boven kwamen, waren:
​“Volg ik mijn gevoel of leer ik eerst pasjes, is de vorm belangrijk of eerder de inhoud en welke van de twee komt eerst. Het was een zoektocht naar de verhouding van vorm en inhoud binnen de dans en binnen mij zelf.
 
Ik danste flamenco, jazzballet, moderne dans… ik leerde hofdansen, stijldansen, buikdansen en ging regelmatig uit om te swingen tot laat in de nacht. Bevrijdend en verruimend, zijn! De flamenco leerde me het woord ‘duende’, een niet te vertalen woord, maar wel te omschrijven: de ziel die wil zingen, wil dansen, zich wil uiten, de ziel die het oergevoel van heimwee en verlangen naar buiten brengt.. inhoud die vorm maakt. Vanuit je diepste zijn en weten in beweging komen.
 
In 1995 kwam DE kennismaking. Een vriendin nodigde me uit voor een weekend ‘Kwaliteit in Beweging’. Het waren mijn eerste dans-stappen binnen de Sacrale Dans. Deze eerste ontmoeting was vreemd, er ontstond beweging op meerdere vlakken, ik kwam thuis én er was weerstand. Er was een midden (een bos bloemen en een doek), de mensen waren stil en gefocust (terwijl er regelmatig ook wel gelachen werd), we maakten een cirkel, de handen verbonden. Ik leerde passen, één vorm, meerdere vormen en fouten bestonden niet, enkel ‘variaties’. Ik voelde verwondering en het gevoel te mogen absorberen als een spons.. alles weten, meemaken, doen… leren, leerhonger, voelhonger.
 
Wat daarna gebeurde was puur intuïtief.  Ik meldde me aan bij de vooropleiding tot docent Sacrale Dans. Na de vooropleiding kwam de opleiding en daaruit ontstond veel meer. Bijscholen, dans, dans en nog eens dans. Vanuit de dans maakte ik kennis met Reiki en werd ik Reikimaster. Een paar jaar later volgde ik een opleiding bij Hein Stufkens. Mijn eigen beweging werd ruimer en groter en weer kleiner, werd binnen en buiten, buiten en binnen, mijn eigen vorm werd zachter, mijn inhoud meer zichtbaar. Vol-ledig.
 
In 1996 begon ik met lesgeven en ik ben niet meer opgehouden; workshops, korte cursussen, intervisie voor docenten, meerdere cursussen tegelijk, weekenden, samen werken en alleen. Ik begon ook met persoonlijke begeleiding en bracht zo ook meer en meer verdieping aan in de dans.
 
De dans bezielt mijn leven… mijn ziel danst en wil dansen overbrengen, wil mensen meenemen in de beweging. Ik voel dat binnen buiten in beweging zet en buiten bewegen binnen verder helpt.
 
Tot aan vandaag toe blijft het moeilijk kort en compact te benoemen wat Sacrale dans nu precies is. 
​Ik eindig daarom graag met de woorden van Brigitte Stufkens - Geerlings*:

En ook deze unieke kring van dansers als geheel is op dat moment een unieke expressie van de dans. Er is geen denken, er is alleen maar die beweging, waar jij met volledig gewaar-zijn deel van bent.
Er is ook die ervaring dat je deel uitmaakt van die grote permanente dans van heel de schepping, en dat de kring waarin je danst oneindig veel groter is dan deze groep dansers op dit moment.”

Mocht je geïnspireerd zijn door dit blog, kun je altijd een keertje langs komen in de Poort en een les volgen. Mocht je meer willen weten , kun je mijn website bezoeken en/of contact met me opnemen.
 
                                                                 Je bent meer dan welkom in de cirkel!
                                                                 Cobi Mennes
                                                                  
*  Met dank aan Brigitte Stufkens - Geerlings voor het mogen gebruiken van de foto’s en de tekst uit het boek: Sacrale Dans - Meditatie in Beweging, 2014 o.a. te verkrijgen bij Dabar Luyten, ISBN 978-90-6416-392-0 en bij La Cordelle - Cadzand)
​
​

De rode neus is het kleinste maskertje ter wereld.
De rode clownsneus is niet onomstreden. Mensen noemen het wel een vermomming en zeggen dan afkeurend dat het is om jezelf achter te verbergen om vervolgens gek te kunnen doen. Een klein half gesloten rood bolletje van plastic of kunststof, vier gaatjes, twee om door te ademen, de andere twee verbonden met een elastiekje dat je vervolgens boven je oren en achter om je hoofd schuift.
​Ik zelf ben nogal dol op de rode neus.
Clown is mijn vak, en daar hoort de rode neus bij. Als ik de rode neus opzet, is dat voor mij een ritueel moment. Ik wil niet de rode neus opzetten midden in een gesprek of handeling, maar er aandacht voor hebben. Nú zet ik mijn neus op.
Want de wereld is anders ná het opzetten van de rode neus. Dan ben ik Rosa.
Rosa’s hoofd is leeg van besluiten, overwegingen en de eindeloze stroom van gedachten. Ze is in verbinding met zichzelf en dat wat zich voordoet. Ze stapt de wijde wereld in. En die wereld is nieuw. Dat is ook wat ik probeer over te dragen op mensen die bij mij clownstraining komen volgen.
​Nooit zomaar achteloos de rode neus opzetten.
Daar is de neus me te lief voor. Het hoort bij de clown die niet zomaar met zevenmijlslaarzen door
​het leven stapt. Het hoort bij de clown die onbevangen, met aandacht en stille verwondering, maar óók met doldwaze nieuwsgierigheid, zichzelf, de ander en de werkelijkheid tegemoet treedt.

​Totdat ze tijdens een vergadering visualiseerde dat al haar medevergaderaars en ook zijzelf een rode neus op hadden. Ze keek de tafel rond en zag de dames en heren met een rode neus … Dat gaf haar veel plezier, en daardoor lucht en ruimte in de ernst van de dingen die ze bespraken.
​De vergadering verliep daarna beter dan ooit.

Nu zit ze in een rolstoel met haar mond open, in strakke stand, bewegingloos, haar haar in een knotje. Ze heeft geen woorden, haar ogen zijn naar binnen.
Ze heeft een starende niet-ziende blik. Heiki gaat als eerste haar mooiste ballet tonen. Een zwierige zwaai met haar rode petticoat. Het ziet er geweldig uit. Heiki is in topconditie.
Als Rosa met haar rode hoge Kniekousen en bergschoenen voor haar gaat staan, en met armen en benen balletposities en plié’s uitprobeert op de muziek die Heiki inzet, gaat opeens de hand van de mevrouw vanaf de leuning omhoog en komt licht in beweging. De hand gaat heen en weer, … éne-twee, én … éne-twee … Het is een ritme.
Rosa probeert de hand te volgen. Ineens krijgen de ogen van de mevrouw meer leven. Ze dwalen langs Rosa’s bloemetjesjurk en de rode wollen kousen naar beneden, tot bij de schoenen. Ze blijven daar even, en gaan vervolgens terug omhoog. Ze ziet de rode neus. Haar gezicht komt in beweging en er plooit zich een voorzichtig lachgrimas in het gezicht van de mevrouw. Haar gezicht wordt zachter … ze lacht ... Op dat moment moet Rosa ook lachen, uitbundig, en ze legt haar gezicht zomaar op de knieën van de mevrouw.
Ik lach van blijdschap, van ontroering, dat ik zo dicht bij het leven mag zijn. Ik ben even helemaal samen met de balletmevrouw. Omdat de mevrouw en ik, omdat we allebei ‘weten’ dat het dwaas is wat ik sta te doen. Ik doe mijn best, maar bak echt helemaal niets van de balletoefeningen.

Deze impuls moest ik volgen.
Nu, na al die jaren, vraag ik me af waarom mijn hart toen zo bonsde. Ik denk omdat ik werd geraakt
in mijn diepste vraag: waartoe ben ik op aarde? Dat klinkt misschien wat hoogdravend, maar zoiets is het geweest. Tot dan toe had ik met wisselend succes kunnen vormgeven, mij kunnen uitdrukken in mijn beeldende werk. Kleuren en lijnen, landschappen, wandelingen … met steeds als leidraad: heimwee naar het hart der dingen. Maar dat het vormgeven, het mijzelf uitdrukken mogelijk nog dichter op de huid kon, namelijk met mijn hart, hoofd en lijf voor het voetlicht, en dat alles vanuit de lichtheid van de clown, dat was zeer opwindend. 

Ontmoeting
Zo ben ik terechtgekomen op de Clownsschool in Amsterdam en ik voelde me daar heel erg op mijn plaats. Vrij snel al ben ik gaan spelen voor publiek. Voor mensen op straat, voor publiek samengekomen in een theaterzaal, voor kinderen in bedjes in het Brandwondencentrum in Beverwijk, voor pastors en pastores tijdens hun bezinningsdagen, voor mensen die een jubileum vierden, voor de mannen van de Lionsclub, voor kinderen in het bijzonder onderwijs. Heel bijzonder was de keer dat ik op Goede Vrijdag speelde in een kerk in Arnhem, rond de klok van drie uur. Rosa had haar glimmende groene clownsjurk aan en een grote koffer bij zich. Daaruit haalde ze reliëfs tevoorschijn die de kruisweg verbeeldden. Ik had ze verpakt in mooie doorzichtige gekleurde doekjes en vooraf gekozen voor staties die te maken hebben met ontmoeting. Rosa nam ze eerst zelf bij zich en gaf ze vervolgens de mensen in handen. Terwijl de mensen de reliëfs bekeken en met aandacht aan elkaar
doorgaven, speelde Rosa op haar kleine accordeonnetje.
Ze werd begeleid door een trompettist die smartelijk de sterren van de hemel blies. Om drie uur liep de rode wekker af die Rosa op de vloer van de kerk had gezet. Toen werd alles stil. Rosa stond met lege handen tegenover het publiek. De stilte was intens. Ik voelde me diep verbonden met iedereen die er was. Er is verschillend gereageerd op dit clownsoptreden. Er waren mensen verbijsterd dat dit gebeurde op Goede Vrijdag in de kerk, anderen huilden van ontroering. Mooi was een brief van een echtpaar uit Breda, dat heel vertrouwd was met de tradities van Goede Vrijdag. Ze raakten zomaar verzeild in dit clownsgebeuren.
Ze schreven later aan het kerkbestuur dat ze wel even hadden moeten wennen aan Rosa’s optreden,
maar er helemaal door meegenomen werden: ‘Zij was een spiegel voor ons allemaal.’

Bezig met heil
Het zoeken van een unieke ontmoeting is onderdeel van het werk dat ik doe voor de Stichting VisiteClowns. Wij zijn een collectief van professionele clowns die zich hebben gespecialiseerd in het spelen voor mensen in zorginstellingen, met name voor mensen met dementie en mensen met een verstandelijke beperking.
‘Jullie zijn bezig met heil’, zei laatst iemand over de VisiteClowns, toen ik vertelde over mijn 
clownsbelevenissen in een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking in Julianadorp.
Faas en Rosa staan op een warme meidag samen met bewoners Hillie en Annemiek onder de sproeier
van de bloemenspuit die Rosa bedient … eh … ze staan héél dicht tegen elkaar aan om maar geen
druppeltje verkoeling te missen. Het is hilarisch, luidruchtig, ze worden nat en hebben heel veel lol.
En dan is daar ook Ivo, die meer in zichzelf gekeerd is, en aan tafel is blijven zitten. Met hem spelen
ze een kalm spel met gekleurde doekjes. Uit haar tasje pakt Rosa met twee vingers een prachtig klein
groen zijden doekje, hups … daar komt ie tevoorschijn … ze wappert er even mee, en legt het plat vóór
Ivo op tafel. Er is nog zo’n doekje in het tasje van Rosa, een rooie … Het rode doekje komt héél vlak
bij Ivo’s arm te liggen die op de tafel rust. Het ziet er mooi uit. Het volgende doekje is oranje en komt zomaar per ongeluk terecht op Ivo’s onderarm. Al spelend letten ze op Ivo … of het kán, of ze zo dichtbij mogen komen. Ivo ondergaat hun aandacht met voldoening. Ze neuriën, zijn met z’n drieën in opperbeste stemming en overleggen waar ze de volgende doekjes zullen leggen. Voor het paarse doekje is Ivo’s linker schouder de beste plek en de laatste, het gele piepkleine doekje komt bovenop z’n hoofd. Al neuriënd Zetten Rosa en Faas een melodietje in …, ze hebben Ivo versierd … en ze zingen: ‘Oh wat ben je mooi, oh wat ben je mooi … dat heb ik in jaren niet gezien … zóóóó mooi …’ Ivo straalt. Rosa en Faas stralen mee. 

‘Jíj bent de clown’
Tegelijk met mijn eerste optredens ben ik begonnen met het aanbieden van workshops en clownstrainingen. Ik tref in mijn workshops mensen die het clownsambacht willen leren; ook zie ik mensen die afkomen op de levenskunst van de clown. Steeds vaker geef ik workshops vanuit de ‘clownse inspiratie’ aan jongeren die in de zorg met kwetsbare mensen gaan werken.
Veel mensen denken dat de clown een karakter is buiten henzelf, dat lollig doet en kunstjes uithaalt.
Maar jíj bent de clown. Je doet het met wie jíj bent. Met je verlegenheid,uitbundigheid, slungeligheid, met je bolle wangen, je dikke buik. Je doet het met alles wat je al als vanzelf bij je hebt. Als start ga ik vaak met deelnemers in een kring staan. We staan met onze armen losjes langs ons lijf en we halen adem, kijken naar  de anderen in de kring en laten naar ons kijken. We nemen de tijd voor onszelf en we zien de ander welwillend zonder bedoeling, zonder reden.
De woorden van Lawrence Kushner zijn dan mijn inspiratie: ‘Je bent al waar je zijn moet. Je hoeft nergens anders heen. Voel het moeiteloos zich vullen en leegmaken van je longen, het ongewild knipperen van je ogen. En net een centimeter of zo achter je borstbeen, de plaats waar je hart klopt, dat is waar de makom is. In het Hebreeuws is plaats, makom, ook een naam voor God.
​Dat vind ik voor mezelf een mooie start van de clown.

Op 5 maart treffen we elkaar in het café naast het LBC voor een kop thee. Maitreyabandhu betekent zoiets als 'vriendelijke kameraad', en het is inderdaad prettig in zijn gezelschap te verkeren. Hij is vrijgevig in het delen van zijn gedachten en ervaringen, die interessant zijn, en doet dat vaak met de nodige zelfspot. We hebben het over de zorgelijke mentaliteit die vaak heerst onder ouders als hun kinderen alleen over straat gaan. "Bij ons thuis vroeger was dat niet zo", vertelt hij, "m’n moeder werkte ons de deur uit na het eten, zodat zij zich aan het huishouden kon wijden. Ik was hele dagen buiten, op straat, in de weilanden. Alleen als ik te laat was voor het eten, dan zwaaide er wat! Verder maakten m’n ouders zich nergens druk om. Terwijl er toen toch ook gevaar op de loer lag, zou je zeggen. Vorige week liet ik onze zevenjarige tweeling een paar weilanden oversteken waar mijn partner op hen wachtte. Ik voelde me onrustig en hield ze in de gaten terwijl ze op weg gingen. Dat zou vroeger toch nooit voorgekomen zijn. Ouders maakten zich daar niet druk om. Hoe komt het toch dat die angst zo in onze cultuur is geslopen? Het is niet alleen iets van mij, het heerst in de hele samenleving."

"I felt profoundly transformed at the end," legt hij uit met ontzag voor de hele productie. Nadat Maitreyabandhu met een vanzelfsprekend "Tot de volgende keer in Londen" afscheid heeft genomen en verdwijnt door de voordeur van de LBC, terug in een oase van rust in de stad, wandel ik tussen het Londense verkeer naar de bushalte in een waterige voorjaarszon. ​

Mindfulness in de boeddhistische context is een methode om jezelf, de ander en de dingen om je heen te ervaren en te begrijpen, door volledig aanwezig te zijn in het moment. Paradoxaal genoeg is mindfulness ook je ervan bewust zijn dat je in je herinneringen leeft of opmerken dat je in gedachten de toekomst al gestalte geeft. Het is een beschouwelijke en praktische cursus, waarbij je met het lezen van teksten je inzicht verdiept en met oefeningen je aandacht versterkt.

De cursus Mindfulness … zoals de Boeddha het onderwees is gebaseerd op Life With Full Attention: A Practical Course In Mindfulness van Maitreyabandhu. De auteur geeft cursussen mindfulness in de London Buddhist Centre en maakt deel uit van de Triratna Boeddhistische Orde.
Zelf maak ik ook deel uit van deze Orde en geef onderricht in mindfulness binnen deze context, zowel in Nederland als Spanje.
Onderricht in meditatie maakt deel uit van de cursus.

                                                                                                        Door: Amritapurna Wiersma

Het bestuur is van mening dat dit monumentale klooster niet mag verdwijnen. Ons klooster dient volledig gerenoveerd te worden om weer levensvatbaar te worden.
Om de benodigde gelden bij elkaar te brengen zal een beroep worden gedaan op kerkelijke gemeenschappen, subsidieverstrekkers, fondsen, bedrijven, vrienden van De Poort en gemeenteleden. We zijn ervan overtuigd dat we met serieuze inspanningen een goed resultaat zullen bereiken. 

                                                                                                          Door: Lodewijk van Gaalen

Groningen kent veel poortjes, en ga je er doorheen dan vind je meestal een prachtig hofje waar de tijd stil lijkt te staan. Ook in de Moesstraat is zo’n poort waar je zomaar voorbij loopt zonder te merken dat er verderop nóg een poortje is. Daarachter ligt een prachtige tuin die hoort bij het gebouw dat ooit een klooster was. Ook nu is het gebouw een plek van samenkomst, een huis waar mensen samen leven en waar een keur aan cursussen en lezingen wordt gegeven op het gebied van zingeving, mystiek of persoonlijke groei.
Eén broeder woont er nog. Frater Paul Steverink heeft zich met hart en ziel aan De Poort verbonden en vertelt met veel kennis, geestdrift en humor over dit klooster/centrum. Ik vroeg hem wanneer hij voor het eerst in De Poort was gekomen.
“Ik ben hier twee keer gekomen. De eerste keer in 1996, toen ik op verlof uit Kenia was. Ik hoorde zoveel positieve dingen over dit huis dat ik dacht: ik moet eens een keertje gaan kijken. Het was toen geen klooster meer, het was al een cursuscentrum. Ik kwam hier - ik zie me nóg zitten – en er werd een gedeelte uit een leerhuis gedaan. Het ging over een vluchteling die een huis zocht, en het voelde alsof ík die vluchteling was die even meedeed en die op een buitengewoon vriendelijke manier werd verwelkomd door de Terebint. …De tweede keer was drie jaar later nadat ik voorgoed terug naar Nederland was gekomen. Ik ging naar  Groningen en ik kwam als geroepen! De Terebint gemeenschap stond op het punt opgeheven te worden, maar door mijn komst werd dit uitgesteld”

Wie zijn de Terebint? Daarvoor moeten we even terug in de geschiedenis.
 
Van 1920 tot 1980 wonen de zusters Franciscanessen in dit klooster aan de Moesstraat.  In 1979 willen zij, vanwege hun gevorderde leeftijd, het klooster verkopen. Zij hopen vurig dat een religieuze functie gehandhaafd blijft en terwijl zij boven in de kapel hiervoor bidden gaat beneden de bel.  Aan de deur staat een frater uit de woongemeenschap HUMO* uit Pekela die het klooster in 1980 namens de fraters koopt.
Eenmaal in de stad Groningen krijgt  de gemeenschap veel bekendheid en veel jongeren komen met hun vragen over het geloof naar hen toe. Frater Berno Spekschate schrijft over deze jaren:
“ …Later kwamen de asielzoekers. Ik weet nog dat er op een dag werd aangebeld en er twee jongelui op de stoep stonden die zeiden: we hebben gehoord dat hier broeders wonen en we willen graag kennismaken want we kennen broeders van Taizé. Ze vertelden dat er in de stad ook een Taizé-groep was die bij elkaar kwam in een klein kapelletje op het kerkhof en hun vraag was of die bijeenkomst misschien ook bij ons zou kunnen. Dat was het eerste contact en zo volgden er meer. (hele artikel)”

Op 1 januari 1985 ging de HUMO groep over in de Vereniging Terebint, een oecumenische gemeenschap van mannen en vrouwen waar ook gehuwden deel van uit konden maken. Een geheel nieuwe gemeenschap van 25 leden die zich maatschappelijk inzette en gastvrijheid hoog in het vaandel had. De deur stond altijd open en iedereen kon naar binnen, mee eten en daklozen bleven soms slapen. Daar was niet iedereen blij mee en er kwam een moment dat er grenzen gesteld moesten worden.
Ondertussen was de gemeenschap geïnteresseerd geraakt in de oosterse filosofieën en onder de bezielende leiding van Loes Marijnissen , theologe  en docente Zen meditatie, gingen zij op zoek naar een verbinding tussen de oosterse en westerse mystiek. Zo ontstond naast de leefgemeenschap en leerhuis een Centrum voor spiritualiteit, vakkundig geleid door Loes en haar partner Ben van de Maas. 

* HUMO staat voor de vier congregaties Huijbergen, Utrecht, Maastricht, Oudenbosch.
​
De Poort: Een mooie plek van stilte en inkeer waar je op adem kunt komen en je je kunt bezinnen op levensvragen, ruimte te voelen, je veilig te weten en om uit te reiken.

Als Paul Steverink in 1999 naar Groningen komt sluit hij zich bij de vier fraters van de Terebint gemeenschap aan. In 2006 is hij na het vertrek van frater Theo te Bogt de enige broeder die overblijft, maar hij besluit – met goedkeuring van zijn bestuur - in het klooster te blijven.
“Ik vroeg mij wel af “wat ga ik nu zelf doen?” Ik vond dit huis zó levendig! Iedereen kwam binnen. Ik herinner me de muziek van Sacred Dance, die vond ik zo prachtig, dat ik gewoon een tijdje in de gang ging staan om naar die mooie muziek te luisteren. Aan Zen deed ik niet mee, maar wel aan de vieringen van Kerst, Pasen of Pinksteren, zeg maar, de traditionele- maar dan wel vernieuwende –activiteiten voor een groepje van 10 à 15 mensen."
 
De gemeenschap nu.
Paul bleef echter niet alleen over want in hetzelfde jaar kwamen de eerste acht studenten via de protestantse stichting RUIMZICHT. Paul verwelkomde hen en liet hun kiezen uit het opgeslagen meubilair dat de fraters hadden achtergelaten. Hij vertelt: “De eerste studente die bij ons kwam was de kleine Anne die het grootste bureau koos. Ik hielp haar dit te versjouwen naar haar kamer”. Ook nu wonen studenten die ervoor kiezen om in een  convivium (gemeenschap)te leven in wat zij het “Moeshoes” noemen.
Ook heeft De Poort vele vluchtelingen opgenomen.  “In de 16 jaar dat ik hier woon zijn wij als fraters nooit alleen aan tafel geweest als Nederlanders. Er waren altijd vluchtelingen, in totaal waren het wel meer dan honderd.” De laatste woont nu al vele jaren in de Poort, samen met Paul en de studenten.
Jan Schuurmans
In het verhaal van Paul valt regelmatig de naam Jan Schuurmans, een abt die in 1966 zijn abdij in Zundert  verliet omdat hij onvoldoende de ruimte kreeg om de vernieuwingen die hij belangrijk vond door te voeren. Jan Schuurmans heeft uiteindelijk een bijzonder grote rol gespeeld in het schragen van De Poort.
Het begon in een garage.
Steve Jobs was niet de eerste. Het was Jan Schuurmans die in 1975 in Toornwerd (boven Middelstum) in zijn garage een centrum stichtte waar hij jongeren verwelkomde voor bijeenkomsten, o.a. voor Zen meditatie. In de Moesstraat was men nog lang niet zover, de Terebint gemeenschap bestond nog niet, de vernieuwing moest nog komen. Toen die vernieuwing er kwam wisten een paar broeders hem te vinden en in 1979 begint Jan de gemeenschap te helpen met het opzetten va het Leerhuis, een openbare studiegroep waarin er over Bijbelteksten werd gediscussieerd. Tien jaar later (1989) ontstond met Loes Marijnissen en Ben van de Maas het Spiritueel Centrum  De Poort, met  Zen meditatie en aandacht voor de oosterse mystiek. Jan Schuurmans kende dit al van decennia terug. Dit was immers de vernieuwing die hij al lang geleden nastreefde. Helaas wordt Jan enkele jaren later ziek en na een intensieve en liefdevolle verzorging door frater Berno komt  Jan in 1995 te overlijden.
De Jan Schuurmans Stichting.
Jan heeft in zijn testament laten vastleggen dat hij een huis wil nalaten voor De Poort,  “zodat als er mensen komen die een tijdje nodig hebben om zich te bezinnen, dan kunnen ze in dat huis terecht wat ik voor hen bestemd heb”.
Het huis is er echter niet gekomen en het geld is in een stichting ondergebracht, de Jan Schuurmans Stichting, met als doel de activiteiten in de Poort mogelijk te maken. De Terebint was dermate verweven met de Stichting de Poort, dat zij de gehele nalatenschap aan het cursuscentrum wilden besteden.
Verbinding, gastvrijheid en onderwijs.
In 2015 verandert de naam van De Poort in Centrum voor zingeving en spirituele groei.  De missie is echter hetzelfde gebleven: verbinding, gastvrijheid en onderwijs. In een volgende nieuwsbrief meer over het heden en de toekomstvisie van de Poort. 
                                                           -------------------------

                                                                                                                       Door: Carla da Silva