De Poort 1990 – 2020
25 juni 2020. HIEP HIEP HOERA!! Vandaag bestaat de Poort 30 jaar.
Nieuwe inhoud wordt steeds toegevoegd en wordt bovenaan de pagina getoond. Laatste update 13 juli 2020.
Docenten vertellen:
Els Pronk, begeleider schrijfgroepen ‘schrijven en bewust worden’.
De Poort 30 jaar is voor mij de Poort 10 jaar. Het zal zo rond 2010 geweest zijn, dat een vriendin mij attendeerde op de schrijfgroep ‘Leven en schrijven’ in de Poort, gegeven door Wies Gorter. Met de nodige reserve schreef ik mij in: ik kan toch geen verhalen schrijven! Dit was mijn diepe overtuiging. Haar aanmoediging trok me over de streep. Verbinding Dat dit het begin zou zijn van een switch in mijn werkwijze, kon ik toen nog niet bevroeden. Mijn werk als begeleider bij verlate rouw over ouders die in je jeugd zijn overleden, had nog maar een aantal jaren tevoren zijn beslag gevonden in mijn praktijk ‘De Samenloop’. Dit was voor mij de zinvolle link met mijn eigen roots. In de Poort kwamen schrijven en rouw samen en kon ik de diepe verbindende werking van verhalen schrijven over jezelf ontdekken. Wat een mogelijkheden vond ik hierin. En schrijven ging moeiteloos, voorlezen in een groep was soms spannend en bleek altijd heilzaam. Dat gold voor ieder van ons in de groep. De entourage en stilte van het oude klooster sloot naadloos aan bij wat nodig is voor innerlijke processen. Ruimte en Plek Ik startte eigen schrijfgroepen na een aanvullende scholing en kreeg vooraf een intake gesprek met Yke Radema en Ada de Boer. Fijn om het vertrouwen en de ruimte te krijgen om mij te ontwikkelen. De grote zaal was mijn vaste stek. Koffie en thee plus ontvangst altijd tiptop verzorgd door de trouwe vrijwilligers. De cursisten zochten bij het schrijven van langere opdrachten een eigen plek: sommigen aan een tafel bij het raam, anderen in een lage stoel of in de beslotenheid van de centrale tafel. Bij de openslaande deuren naar de tuin werden bij mooi weer de gemaakte gedichten op het bordes voorgelezen. Bewust worden en schrijven Vele themacursussen volgden elkaar op: ‘Op verhaal komen’ – ‘Verlies en verlangen’- ‘Mijn ouder(s) en ik’ , allen met de autobiografische elementen in zich om over je leven te schrijven. En altijd gericht op bewustwording en verbinding met jezelf. Ik had er plezier in om steeds nieuwe schrijfsessies voor te bereiden en gebruik te maken van verrassende creatieve middelen, zoals beeld(kaarten)/ foto’s/ eigen tekeningen/ collages en tekst coachingkaarten. Alles met als doel om het schrijfproces op een vrije laagdrempelige manier op gang te helpen. Het bieden van veiligheid en geen oordeel vormen de basiswaarden in mijn begeleiding. Zinvol op weg naar Essentie Wat een keur aan oorspronkelijke verhalen leverde dit op! Menig traantje mocht vloeien op weg naar ontdekkingen, dat onder de verhalen een diep gevoel schuil ging, dat NU gevoeld mocht worden. Ook de blije momenten konden met terugwerkende kracht vreugde brengen en inspireren. De schrijfsels en afrondende gedichten maakten dat er een basis en balans kon komen in de chaos van alledag. Hier kun je mee verder. Dan stroomt het leven weer in je. Hartewens De Poort is me dierbaar in vele opzichten: ik ontmoet(te) er vele lieve mensen: de deelnemers aan de schrijfgroepen en open dagen, de vrijwilligers en staf, de collega’s. Er zijn herinneringen aan momenten dat ik gevoed werd door de activiteiten en ontmoetingen in de Poort: tijdens lezingen, films, vieringen, samen verbouwen en brainstormen, verzorgen van clinics en ondersteuning ontvangen in marketing en organisatie. Ik ben dankbaar dat de Poort er is: Een plek met rust en ruimte voor verbinding en groei! Van Harte Gefeliciteerd en nog vele jaren samen toegewenst. Cursisten vertellen:
"Wat denk ik met veel plezier en dankbaarheid terug aan de Poort. Aan alle cursussen en de dagen dat ik er ben geweest. Het was een zalfje voor mijn ziel. Er zijn zoveel mensen die mij dingen geleerd hebben en mij geinspireerd hebben Loes, zen meditatie, Ben, Ton vander Stap, pater Loed loosen ,Marika Meijer en dan Jacob, Jacob heeft mij aangezet om te gaan schrijven.
Inmiddels heb ik vijf boekjes geschreven. Ik ben begonnen toen ik 65 jaar was. Zonder de Poort en al haar medewerkers had mijn leven er anders uitgezien. Mijn dank is groot." Martha Bosman "Via info kwam ik erachter dat en in de Moesstraat een spiritueel centrum was. Toen ik de route van mijn huis naar dit centrum verkende kwam ik tot de ontdekking dat de Poort inderdaad door een poort bereikbaar was, heel bijzonder ! De lessen meditatie/contemplatie heb ik heel erg gewaardeerd in de "kapel" boven,heel sfeervol ! Ik wens jullie het allerbeste, lechaiem"
Henk Moens |
Het Begin van DE POORT
Een paar herinneringen uit de beginjaren van de Poort, opgetekend door Yke en Carolien. Al vóórdat de Poort bestond, waren wij aanwezig in het huis van De Terebintgroep aan Moesstraat 20. Er woonde toen een religieuze gemeenschap van broeders, oa. De Fraters van Tilburg en Utrecht. Wij kwamen met hen in contact doordat wij een cursus Zenmeditatie bij Loes Marijnissen (theologe) volgden in 1987. We voelden ons thuis bij hen, hadden gesprekken over allerlei onderwerpen, aan de koffietafel. Woonden soms gebedsdiensten bij in de kapel. Ook hielpen we wel bij tuinwerkzaamheden olv broeder Wiro. Loes en haar man Ben vd Maas (studentenpastor Martinikerk) waren in gesprek met de broeders over de mogelijkheid van het oprichten van een spiritueel cursuscentrum. De broedergemeenschap zou de activiteiten van de Poort gaan ondersteunen; maar de Poort zou onafhankelijk zijn. Toen het licht hiervoor op groen sprong, werden wij medewerkers van het eerste uur. Alles moest nog uitgevonden worden. Er werd een Administratie opgezet; we coördineerden een Gastenontvangst en Telefoondienst. Gelukkig was er een gemeenschap van vrijwilligers die alles draaiend hield. Er werd samengewerkt, en er ontstond zo een onderlinge band. Het Programma met lay-out van de folder werd gemaakt door een speciale commissie. Wij organiseerden de Foldervouwdag, een hele dag vouwen samen met de groep vrijwilligers. Broeder Theo bracht steevast heerlijke soep ter ondersteuning. De Zenmeditatie was een belangrijke pijler in het programma. Loes gaf cursussen, en er werden er Zenmeditatiedagen gehouden. Tijdens zo’n dag werd er ook facultatief meditatief een klusje gedaan. Onder leiding van broeder Wiro kon je bv. een Zenbankje maken, dit gebeurde in de kelder van het pand. De Zenkussens maakten Yke en Carolien, er zijn nog steeds enkelen van in gebruik. Er waren Zen-weekenden. Loes had de leiding hiervan. Wij assisteerden hierbij. Waren ‘s morgens vroeg aanwezig om degenen van buiten binnen te laten. Er kon ook overnacht worden in de logeerkamertjes. We verzorgden samen met broeder Theo de maaltijden en koffie- en theepauzes tijdens deze weekenden. Als Loes gesprekjes voerde met de deelnemers tijdens de meditatierondes, luidden wij de bel. Voor Carolien werden dit haar eerste stappen op de Zenweg, die zij nog steeds van harte volgt. Toen Loes in 2009 afscheid van de Poort nam, mocht zij Het Stokje overnemen en ze begeleidt nog steeds met veel plezier Zengroepen in De Poort. Sommige van de huidige deelnemer mediteerden ook al bij Loes. Een ander vast Programma-onderdeel waren de Poortavonden, 3x per seizoen. Er werden interessante sprekers uitgenodigd waarvoor veel belangstelling was. Soms barstte de “Grote Zaal” bijna uit zijn voegen, zoals bij de lezing van Rabbijn Soetendorp waarbij er meer dan 100 bezoekers in de zaal zaten; op stoelen, kussens, bankjes of staand. De gastenontvangst zorgde voor koffie en thee. Men betaalde cash aan de zaal, een vrijwilliger zat hiervoor aan een tafeltje in de gang. Het gaf een gezellige sfeer, die tegelijk tot diepgaande ontmoetingen en gesprekken leidde. Broeder Ab gaf cursussen Mandala-tekenen. Hij werkte zelf met ei-tempera; een eeuwenoude verfstof die hij zelf samenstelde uit een mengsel van rauw ei en kleurpigmenten. Yke was een van de eerste cursisten. Zij vond hierin een prachtig middel en om tot verdieping en expressie te komen. Toen de gezondheid van Ab na enige jaren afnam, heeft zij de cursussen van hem overgenomen. De mandalacursussen geeft zij nog altijd, en er zijn cursisten bij uit de tijd dat Ab lesgaf. Wat lijkt het enerzijds lang geleden, en aan de andere kant ook nog maar zo kort…… We stonden aan de basis van een nog steeds geliefd Centrum, een waardevolle Plek van Stilte, Verdieping en Ontwikkeling. We zullen ons er altijd mee verbonden blijven voelen, en we wensen de Poort van Harte veel Geluk met haar 30 e verjaardag! Lieve groet van Yke en Carolien |
Toos Ottjes, Operationele coördinator vanaf 2015
Feest? Ja, in een ander jasje dan we voor ogen hadden en in een ander formaat.
We hebben een speciale jubileum pagina voor jullie gemaakt. Met daarin een terugblik op de jaren vanaf de oprichting tot heden. Foto’s en verhalen. Vele metamorfoses heeft de Poort ondergaan de afgelopen 30 jaar. Zoals een vlinder via zijn rups en cocon gedaante uiteindelijk ontpopt tot een bont gekleurd insect, zo zien we deze transformaties ook terug binnen de Poort.
De behoefte aan beweging en verandering, van waar we waren en waar we nu zijn, naar de volgende fase van het bestaan van de Poort. Het jubileum moment bezorgt mij persoonlijk een dubbel gevoel.
Aan de ene kant ben ik heel erg blij dat de prachtige plek waar ik mag werken (met een grote diversiteit aan docenten, trainers, vrijwilligers en cursisten) al zoveel jaren mensen bagage mee kan geven in hun proces van zelfontwikkeling, bewustzijn en groei. Aan de andere kant zijn daar de zorgen of we het financieel gaan redden dit jaar.
De steun die we gekregen hebben naar aanleiding van de donatie actie aan het begin van de corona crisis was overweldigend
en stemt ons hoopvol. De vele lieve reacties hebben we als een warm bad ervaren. Namens het bestuur merk ik op dat we ondanks alle donaties nog niet uit de gevarenzone zijn. Doneren is nog steeds mogelijk en nog steeds is iedere financiële bijdrage van harte welkom.
Heel graag had het huidige bestuur alle vrienden van de Poort uitgenodigd om het 30 jarig bestaan samen met jullie te vieren. Samen de afgelopen 30 jaren doorlopen, herinneringen ophalen, een toost uitbrengen en kijken waar de Poort nu staat.
Door de crisis kan het feest niet doorgaan. Dat verschuiven we naar een moment waarop we elkaar weer onder goede en veilige omstandigheden kunnen treffen.
Feest? Ja, in een ander jasje dan we voor ogen hadden en in een ander formaat.
We hebben een speciale jubileum pagina voor jullie gemaakt. Met daarin een terugblik op de jaren vanaf de oprichting tot heden. Foto’s en verhalen. Vele metamorfoses heeft de Poort ondergaan de afgelopen 30 jaar. Zoals een vlinder via zijn rups en cocon gedaante uiteindelijk ontpopt tot een bont gekleurd insect, zo zien we deze transformaties ook terug binnen de Poort.
De behoefte aan beweging en verandering, van waar we waren en waar we nu zijn, naar de volgende fase van het bestaan van de Poort. Het jubileum moment bezorgt mij persoonlijk een dubbel gevoel.
Aan de ene kant ben ik heel erg blij dat de prachtige plek waar ik mag werken (met een grote diversiteit aan docenten, trainers, vrijwilligers en cursisten) al zoveel jaren mensen bagage mee kan geven in hun proces van zelfontwikkeling, bewustzijn en groei. Aan de andere kant zijn daar de zorgen of we het financieel gaan redden dit jaar.
De steun die we gekregen hebben naar aanleiding van de donatie actie aan het begin van de corona crisis was overweldigend
en stemt ons hoopvol. De vele lieve reacties hebben we als een warm bad ervaren. Namens het bestuur merk ik op dat we ondanks alle donaties nog niet uit de gevarenzone zijn. Doneren is nog steeds mogelijk en nog steeds is iedere financiële bijdrage van harte welkom.
Heel graag had het huidige bestuur alle vrienden van de Poort uitgenodigd om het 30 jarig bestaan samen met jullie te vieren. Samen de afgelopen 30 jaren doorlopen, herinneringen ophalen, een toost uitbrengen en kijken waar de Poort nu staat.
Door de crisis kan het feest niet doorgaan. Dat verschuiven we naar een moment waarop we elkaar weer onder goede en veilige omstandigheden kunnen treffen.
|
Oprichtster Loes Marijnissen, coördinator Marika Meijer, Jolanda Tuma en Annemarie van der Vegt geven een terugblik over hun tijd bij de Poort. Vier sterke vrouwen met een theologische achtergrond hebben vanuit hun visie de Poort laten groeien en bloeien.
In 2015 heb ik het stokje van Annemarie mogen overnemen en heb samen met Jacob, Lodewijk en Derk de afgelopen jaren de Poort op een niveau weten te brengen waarop we zonder tussenkomst van de corona crisis voor het eerst een jaar zonder verlies hadden kunnen afsluiten. Het loopt anders. En dat is een leerzaam proces waarin nieuwe, inspirerende ideeën naar boven komen. Met het vertrouwen in alle mensen die de Poort een warm hart toedragen proost ik op de jaren die voor ons liggen. Ze liggen open en met elkaar mogen we ze gaan invullen. Lieve groet Toos. |
overzicht 2015 - 2020
Moesstraat 20 en vanaf 2018 locatie Friesestraatweg 31 |
Paul Steverink bij de Terebint die in de voortuin van het klooster staat. Deze boom werd in 1985 geplant bij de oprichting van de Terebint gemeenschap. Tussen de wortels bevindt zich een fles met alle 25 namen van de leden.
|
"Wat ging er vooraf aan de oprichting van de Poort in 1990?"
Paul Steverink, frater van Utrecht, bewoner van de klooster en bestuurslid van de Jan Schuurmans Stichting Cursuscentrum de Poort is gevestigd in een voormalig klooster, gebouwd in 1919 in de Moesstraat te Groningen. Wat ging er vooraf aan de oprichting van de Poort in 1990? Het klooster werd ontworpen door de architect A. Th. Elmt en was verbonden met de Heilig Hart kerk, gebouwd in 1914, waarvan nu alleen nog de kerktoren staat, en een lagere school (1916), een bewaarschool (1922) en een Gezellenhuis (1919). Vanaf 20 februari 1920 werd het kloosters bewoond door de zusters Franciscanessen. In 1980 zetten de zusters het klooster te koop waarna het werd gekocht door de zogenaamde ‘HUMO-groep’, de vier congregaties van fraters en broeders uit Huijbergen, Utrecht, Maastricht en Oudenbosch. Op 8 augustus 1980 verhuisden zij vanuit Nieuwe Pekela naar het klooster in Groningen. |
Vanwege de grote betrokkenheid van mensen uit de buurt werd de HUMO-gemeenschap omgezet in de Vereniging Terebint die eigen statuten had waardoor het klooster kon worden opengesteld voor meer mensen. Als symbool voor de oprichting van de Terebint Vereniging werd een Terebint boom geplant in de voortuin van het klooster.
In 1990 werd door Loes Marijnissen de Poort opgericht, een Centrum voor zingeving en spirituele groei, dat ruimtes begon te huren op de begane grond van het klooster.
Toen de fraters en broeders van de Terebint ouder werden en steeds meer vertrokken, werd in 1997 de Jan Schuurmans Stichting opgericht die een deel van de taken van de Terebint-gemeenschap overnam. De stichting werd eigenaar van het gebouw en verantwoordelijk voor het onderhoud en het verhuur aan de Poort. In 2011 werd het klooster een monument.
Paul Steverink
In 1990 werd door Loes Marijnissen de Poort opgericht, een Centrum voor zingeving en spirituele groei, dat ruimtes begon te huren op de begane grond van het klooster.
Toen de fraters en broeders van de Terebint ouder werden en steeds meer vertrokken, werd in 1997 de Jan Schuurmans Stichting opgericht die een deel van de taken van de Terebint-gemeenschap overnam. De stichting werd eigenaar van het gebouw en verantwoordelijk voor het onderhoud en het verhuur aan de Poort. In 2011 werd het klooster een monument.
Paul Steverink
|
"Op een dag stond ik bij de fraters op de stoep omdat ik naar een ruimte zocht om zen-meditatie te gaan geven. Het werd een vruchtbare samenwerking. "
Loes Marijnissen, oprichtster en eerste coördinator van de Poort vertelt hoe het begon: De Poort bestaat 30 jaar! 30 jaar geleden was op 25 juni 1990 de officiële opening. Daar was wel wat aan voorafgegaan. |
De Kapel 1920 - 2020, 100 jaar in beeld...
|
Enkele jaren eerder waren er fraters komen wonen in het klooster aan de Moesstraat.
Daarvóór woonden er zusters. Maar die werden oud en gingen naar verschillende bejaardentehuizen.
De fraters, die hun eigen groep de naam van 'de Terebint' gaven, waren zelf ook geïnteresseerd in meditatie en in gesprekken over spiritualiteit. Na een paar jaar kwam de volgende stap.
Ik had zelf de droom om een Centrum voor spiritualiteit op te richten. Voor mij was dat een soort eigentijdse invulling van mijn theologie. Het Centrum zou de kloostertraditie voort kunnen zetten van gastvrijheid en bezinning. Er waren mensen zowel in het klooster als nauw betrokkenen, die zich daarin herkenden.
We vormden samen een staf. We waren het er over eens dat het nieuwe centrum een plek van stilte zou moeten zijn in de stad en ook een plek waar je door middel van cursussen kunt werken aan bewustwording en innerlijke groei.
Er moest ook een naam komen. Dat werd: De Poort, Centrum voor Spiritualiteit.
Om in het klooster in de Moesstraat te komen, ga je letterlijk door een poort. Maar het binnengaan door een poort heeft ook een symbolische betekenis. Als je de haast en het lawaai achter je laat, kom je meer tot je zelf, en soms misschien ook bij de diepte van de dingen en van je eigen innerlijk. Je gaat als het ware een nieuwe wereld binnen.
Daarvóór woonden er zusters. Maar die werden oud en gingen naar verschillende bejaardentehuizen.
De fraters, die hun eigen groep de naam van 'de Terebint' gaven, waren zelf ook geïnteresseerd in meditatie en in gesprekken over spiritualiteit. Na een paar jaar kwam de volgende stap.
Ik had zelf de droom om een Centrum voor spiritualiteit op te richten. Voor mij was dat een soort eigentijdse invulling van mijn theologie. Het Centrum zou de kloostertraditie voort kunnen zetten van gastvrijheid en bezinning. Er waren mensen zowel in het klooster als nauw betrokkenen, die zich daarin herkenden.
We vormden samen een staf. We waren het er over eens dat het nieuwe centrum een plek van stilte zou moeten zijn in de stad en ook een plek waar je door middel van cursussen kunt werken aan bewustwording en innerlijke groei.
Er moest ook een naam komen. Dat werd: De Poort, Centrum voor Spiritualiteit.
Om in het klooster in de Moesstraat te komen, ga je letterlijk door een poort. Maar het binnengaan door een poort heeft ook een symbolische betekenis. Als je de haast en het lawaai achter je laat, kom je meer tot je zelf, en soms misschien ook bij de diepte van de dingen en van je eigen innerlijk. Je gaat als het ware een nieuwe wereld binnen.
De poort aan de Moesstraat
|
De aandacht voor de eigen ervaring sloot aan bij de mystiek van het christendom en van andere grote godsdiensten.
In januari 1989 kwam de eerste programmafolder uit en begonnen de eerste cursussen. Op 25 juni 1990 waren we toe aan een officiële opening. Van het begin af aan meldden zich cursusleiders aan die zich herkenden in de Poort, zowel op het gebied van meditatie als van creativiteit, lichaamswerk en zang. We maakten samen de afspraak dat we drie tarieven zouden rekenen, zodat ook mensen met een smalle beurs mee konden doen. In de beginperiode stonden de fraters ons met van alles ter zijde. Ze deden de deur open en zetten de koffie. De eerste programmaboekjes kwamen van het stencilapparaat van de Terebint. |
Geleidelijk aan kwam de Poort steeds meer op eigen benen. Er kwam een bestuur. Er was een nauwe samenwerking tussen staf en bestuur. Het bestuur zorgde voor de subsidies. Later kwam er een erfenis van een oud-abt van de abdij van Zundert. De Jan Schuurmans-stichting die voor het huis zorgt dankt daar haar naam aan. Er kwamen vrijwilligers.
Ik zie nog veel gezichten voor me. Er kwam een vrijwilligersoverleg van (afgevaardigden van) vrijwilligers en degenen die voor de administratie en de p.r. zorgden, samen met de coördinator van de staf.
Voor de verschillende geledingen van gastmensen, telefoondienst en schoonmaak was er een eigen overleg.
De feestelijke samenkomst op de Tweede Kerstdag was een van de gelegenheden waarop cursusleiders, vrijwilligers, bestuur en staf elkaar ontmoetten en op meestal speelse wijze iets uitwisselden van wat spiritualiteit voor ieder van ons betekent. Ook de Open Dag was zulk een trefpunt. Evenals de maandelijkse workshop voor spiritualiteit op woensdagavond, waar met behulp van inleiders van buiten telkens een aspect van spiritualiteit werd uitgediept.
En de cursisten? Want daar deden we het allemaal voor. Voor veel cursisten was de Poort een soort vrijplaats. Naast de kerk was het een plek waar je bezig kon met je eigen vragen en groei. Sommigen kwamen even proeven, maar velen deden vaker mee.
De Poort was een soort thuis voor hen. Er zijn veel mensen die zich hebben ingezet voor de uitbouw van een goede samenwerking en een goed programma, aansluitend bij wat er leefde.
Ik zie nog veel gezichten voor me. Er kwam een vrijwilligersoverleg van (afgevaardigden van) vrijwilligers en degenen die voor de administratie en de p.r. zorgden, samen met de coördinator van de staf.
Voor de verschillende geledingen van gastmensen, telefoondienst en schoonmaak was er een eigen overleg.
De feestelijke samenkomst op de Tweede Kerstdag was een van de gelegenheden waarop cursusleiders, vrijwilligers, bestuur en staf elkaar ontmoetten en op meestal speelse wijze iets uitwisselden van wat spiritualiteit voor ieder van ons betekent. Ook de Open Dag was zulk een trefpunt. Evenals de maandelijkse workshop voor spiritualiteit op woensdagavond, waar met behulp van inleiders van buiten telkens een aspect van spiritualiteit werd uitgediept.
En de cursisten? Want daar deden we het allemaal voor. Voor veel cursisten was de Poort een soort vrijplaats. Naast de kerk was het een plek waar je bezig kon met je eigen vragen en groei. Sommigen kwamen even proeven, maar velen deden vaker mee.
De Poort was een soort thuis voor hen. Er zijn veel mensen die zich hebben ingezet voor de uitbouw van een goede samenwerking en een goed programma, aansluitend bij wat er leefde.
|
Waar ik zelf heel blij mee ben was dat er tot twee keer toe een symposium is geweest over zen en christendom, met name christelijke mystiek. Daarbij waren zowel sprekers als deelnemers uit het hele land. Daarnaast was er een langlopende opleidingsgroep, die de opleiding tot zen-begeleider deed. Ook daarvoor wisten geïnteresseerden uit het hele land de Poort te vinden.
Al schrijvend komen er heel veel herinneringen terug. Op een gegeven moment geef je het stokje over. Ik denk met dankbaarheid aan de mensen die er waren. En ik hoop dat de Poort voor nog veel mensen een belangrijke plek mag zijn. Loes Marijnissen. |
|
"De Poort werd een gastvrije plaats voor een spiritualiteit die
naar nieuwe wegen en uitdrukkingsvormen zocht."
Marika Meijer, coördinator van de Poort tussen 2009 en 2012
De Poort 30 jaar! Een veelbewogen geschiedenis, misschien wel voor ieder die in die jaren korter of langer meewerkte aan de Poort, de opbouw, groei en bloei, en doorstart.
Als ik aan dit stukje begin voel ik me enerzijds ‘oma vertel nog eens van vroeger’, anderzijds de jonge vent uit die reclame die afscheid neemt van zijn werk met: het waren twee fantastische dagen’. Ik werkte er als coördinator van 2009-2013, dus eigenlijk maar kort… maar wat is er veel te vertellen en wat is er sindsdien veel veranderd.
Ik nam het stokje over van Loes Marijnissen, de oprichtster en drijvende kracht achter de Poort samen met haar man, studentenpastor Ben van der Maas. De Poort was voortgekomen uit de droom van een Stadsabdij, een droom ook van Herman Verbeek, priester, dichter, politicus.
Loes was in de tachtiger jaren door de broeders van het klooster gevraagd om (zen-)meditatie te komen geven en zo was die droom ontstaan en gegroeid. De inspiratie was open, gevoed door de christelijke mystiek én zen meditatie. Daarnaast een brede waaier aan creatieve invalshoeken.
De Poort werd een gastvrije plaats voor een spiritualiteit die naar nieuwe wegen en uitdrukkingsvormen zocht.
Het gebouw aan de Moesstraat had een inspirerende geschiedenis. In 1916 gebouwd als klooster voor de Franciscanessen van de H. Familie, die er gingen wonen om in de wijk de ziekenzorg te behartigen. Wonen in piepkleine kamers, bidden, eten en dan eropuit! Harde werksters, in alle stilte.
Ook in het klooster verzorgden ze zieken en ouderen, en herbergden ze onderduikers in de oorlog. Wat een werk is daar verzet. Na hen namen de broeders hun intrek als HUMO groep – de congregaties werden vaak aangeduid met de namen van hun stichtingsplaats Huijbergen, Utrecht, Maastricht, Oudenbosch). Zij vormden de gastvrije gemeenschap de Terebint. Fr. Paul Steverink is de laatste van deze geliefde bewoners.
De opvolgster zijn van iemand die zo inspirerend en op eigen wijze de Poort had geleid, was natuurlijk een grote taak. Het betekende onder meer dat ik in een organisatie kwam met een groep vrijwilligers door wie met een grote vanzelfsprekendheid een bepaalde werkwijze werd gevolgd. Twee maal per jaar werd in een klein team een nieuw programma rondom een thema bedacht, met drie eigen ‘Open Avonden’ per half jaar, er waren tal van vrijwilligers met eigen, afgebakende taken en duizendpoten die overal bij betrokken waren.
|
Mijn inbreng begon heel concreet met in huis en tuin rond te kijken en een evaluatie te schrijven van wat ik zag en hoorde. De blik van een nieuwkomer is verfrissend én lastig!
Zo werden er in de inrichting en inventaris kleine verbeteringen aangebracht, en na verloop van tijd ook in de organisatie, aanpassingen die niet iedereen even welkom waren. Dat is normaal; na 20 jaar is het lastig om iets te veranderen. Lastig vond ik ook dat in een organisatie met een vergaande consensus-structuur de plaats van een coördinator niet duidelijk is. Mag die een knoop doorhakken of moeten eerst álle neuzen dezelfde kant op? Afstemming, eerlijkheid en geduld gevraagd, van iedereen! In de eerste pakweg 25 jaar had de Poort een sterke eigen inbreng, een eigen programmering, mystiek-christelijk van opzet, met een intrinsieke openheid naar andere levensbeschouwelijke tradities en maatschappelijke ontwikkelingen. |
2011: De oude keuken en de kleine zaal (nu samen de Terebint zaal), de kantoor (nu de bibliotheek)
|
Een keer hielden we de cursus Op reis in het land van geloven- een hernieuwde kennismaking met de christelijke traditie.
Dat open-christelijke accent verschoof naar een openheid naar allerlei vormen van spiritualiteit en creatieve zelfexpressie.
De cursisten die op deze programmering afkwamen – met name vrouwen! – zochten persoonlijke geestelijke verdieping zochten, betekenisvolle ontmoetingen en creatieve expressie.
Open en boeiende mensen. Net als de cursusleiders, die stuk voor stuk met enthousiasme en toewijding hun inbreng hadden, sommigen jarenlang. Op die innerlijke ‘laag’ is er geestverwantschap en zijn de contacten oprecht. Niemand hoeft zich mooier, interessanter, of diepzinniger voor te doen dan hij of zij is. Een mens is krachtig en kwetsbaar tegelijk en alles mag er zijn, wanneer je zoekt naar een vruchtbaar spoor in je leven. Naast die ontmoetingen was stilte, gebed en meditatie de ‘basso continuo’ van de Poortmuziek.
Dat open-christelijke accent verschoof naar een openheid naar allerlei vormen van spiritualiteit en creatieve zelfexpressie.
De cursisten die op deze programmering afkwamen – met name vrouwen! – zochten persoonlijke geestelijke verdieping zochten, betekenisvolle ontmoetingen en creatieve expressie.
Open en boeiende mensen. Net als de cursusleiders, die stuk voor stuk met enthousiasme en toewijding hun inbreng hadden, sommigen jarenlang. Op die innerlijke ‘laag’ is er geestverwantschap en zijn de contacten oprecht. Niemand hoeft zich mooier, interessanter, of diepzinniger voor te doen dan hij of zij is. Een mens is krachtig en kwetsbaar tegelijk en alles mag er zijn, wanneer je zoekt naar een vruchtbaar spoor in je leven. Naast die ontmoetingen was stilte, gebed en meditatie de ‘basso continuo’ van de Poortmuziek.
|
|
Het werd een goede, actieve tijd, met mooie programma’s en geweldige gasten op de Open Avonden en Themadagen.
Zomaar een greep: Carel Terlinden, Aleid Schilder, Marinus van den Berg, Adelheid Roosen, Leo Fijen, Ruud Bartlema, Christa Anbeek, Tjeu van den Berk, Sietse Ypma, Corja Menken-Bekius, Andries Govaart, Tera Takken, Abdulwahid van Bommel en tal van anderen. Ik herinner me ook prachtige dagen als de Dag van de Aarde, zonnige en creatief, met sprekers, een maaltijd en kramen rond duurzaamheid. Of dagen als Wat is spiritualiteit? met Kees Waaijman, of Schoonheid zien, schoonheid scheppen, met Ton Lathouwers. |
In al ons werk waren het stichtingsbestuur en de Jan Schuurmanstichting voorwaardenscheppend en ondersteunend.
Boven waren de studenten van Ruimzicht komen wonen. Dat gaf vernieuwing en vaart aan het huis. Natuurlijk verdraagt een roerig studentenleven zich niet altijd met de stilte van een bezinningscentrum… maar er was altijd goed overleg mogelijk en de jongeren van Ruimzicht zijn goed volk, met gemeenschapszin en een eigen spiritualiteit. (En altijd bereid om te helpen, als ik weer eens vast zat met beamer of computer!)
Boven waren de studenten van Ruimzicht komen wonen. Dat gaf vernieuwing en vaart aan het huis. Natuurlijk verdraagt een roerig studentenleven zich niet altijd met de stilte van een bezinningscentrum… maar er was altijd goed overleg mogelijk en de jongeren van Ruimzicht zijn goed volk, met gemeenschapszin en een eigen spiritualiteit. (En altijd bereid om te helpen, als ik weer eens vast zat met beamer of computer!)
Klik op het beeld om het cursusprogramma van 2008
te zien.
Aanmelden is niet meer mogelijk...
Tweemaal per jaar verscheen de bekende lange paarse cursusfolder. Voor de verspreiding zorgden de vrijwilligers samen, prima georganiseerd door Yke Radema, met Carolien Bekker medewerkster van het eerste uur.
De grote (en wisselende) groep vrijwilligers was zeer betrokken. Stel je voor: voor elke cursus, open dag of avond was een aparte gastvrouw of gastheer beschikbaar die de deur opende en de koffie en thee verzorgde. Er ontstonden vriendschappen, en natuurlijk ook wel conflicten en gedoe, met zoveel Eigenheimers bij elkaar.
Met de vrijwilligers en cursusleiders werd Kerstmis en Pasen gevierd, er was een jaarlijks uitje, een feestelijke nieuwjaarsreceptie, en in de zomer een schoonmaakdag. Saamhorigheid, met veel eigen creatieve en culinaire inbreng.
Naast de twee dagen per week in de Poort (een werktijd die natuurlijk meestal verdriedubbelde) was ik ook werkzaam als pastor in de gezondheidszorg, mijn oude stiel, en na verloop van tijd sloeg de balans daar weer naar door. Er werd een opvolgster gevonden en na vier bijzondere jaren en een prachtige afscheidsmiddag gaf ik het stokje door.
Omdat ik in de Poort een ruimte bleef huren voor de Leesgroep van Speling, blijf ik een beetje op de hoogte van alle veranderingen. De aankleding en inrichting is dank zij de inzet en handigheid van het huidige team prachtig vernieuwd en opgefrist. Het centrum werd meer faciliterend.
Al met al veel nieuwe ontwikkelingen. Wat hetzelfde is gebleven is de sfeer van spiritualiteit en gastvrijheid: je wordt er nog steeds open en hartelijk ontvangen!
Jacob, Toos en Lodewijk: proficiat met dit 30 jarig jubileum! Die felicitatie geldt zeker ook het Bestuur en de Jan Schuurmanstichting die al die jaren met grote zorgvuldigheid en belangstelling hun beste krachten gaven en geven.…
En Paul Steverink, de frater van Utrecht die zijn geloof zo geloofwaardig belichaamt, te midden van de studenten van Ruimzicht, en die het rijke verleden zo vernieuwend en monter het heden en de toekomst indraagt.
De Poort: veel inspiratie en energie toegewenst!
Marika Meijer
De grote (en wisselende) groep vrijwilligers was zeer betrokken. Stel je voor: voor elke cursus, open dag of avond was een aparte gastvrouw of gastheer beschikbaar die de deur opende en de koffie en thee verzorgde. Er ontstonden vriendschappen, en natuurlijk ook wel conflicten en gedoe, met zoveel Eigenheimers bij elkaar.
Met de vrijwilligers en cursusleiders werd Kerstmis en Pasen gevierd, er was een jaarlijks uitje, een feestelijke nieuwjaarsreceptie, en in de zomer een schoonmaakdag. Saamhorigheid, met veel eigen creatieve en culinaire inbreng.
Naast de twee dagen per week in de Poort (een werktijd die natuurlijk meestal verdriedubbelde) was ik ook werkzaam als pastor in de gezondheidszorg, mijn oude stiel, en na verloop van tijd sloeg de balans daar weer naar door. Er werd een opvolgster gevonden en na vier bijzondere jaren en een prachtige afscheidsmiddag gaf ik het stokje door.
Omdat ik in de Poort een ruimte bleef huren voor de Leesgroep van Speling, blijf ik een beetje op de hoogte van alle veranderingen. De aankleding en inrichting is dank zij de inzet en handigheid van het huidige team prachtig vernieuwd en opgefrist. Het centrum werd meer faciliterend.
Al met al veel nieuwe ontwikkelingen. Wat hetzelfde is gebleven is de sfeer van spiritualiteit en gastvrijheid: je wordt er nog steeds open en hartelijk ontvangen!
Jacob, Toos en Lodewijk: proficiat met dit 30 jarig jubileum! Die felicitatie geldt zeker ook het Bestuur en de Jan Schuurmanstichting die al die jaren met grote zorgvuldigheid en belangstelling hun beste krachten gaven en geven.…
En Paul Steverink, de frater van Utrecht die zijn geloof zo geloofwaardig belichaamt, te midden van de studenten van Ruimzicht, en die het rijke verleden zo vernieuwend en monter het heden en de toekomst indraagt.
De Poort: veel inspiratie en energie toegewenst!
Marika Meijer
"Wanneer je in een rijdende trein stapt, is het zaak om mee te rijden in de sporen die zijn getrokken..."
Jolanda Tuma, coördinator en theologisch medewerker 2013 - 2014
Een jaartje in de Poort,
Jolanda Tuma, coördinator en theologisch medewerker 2013 - 2014
Een jaartje in de Poort,
|
Het was eind 2012. Just en Barbara hadden me gewezen op een vacature voor een theologisch medewerker bij de Poort in Groningen. De functie, de plek en het gedachtegoed (cursuscentrum voor zingeving en spirituele groei) spraken me zeer aan en ik klom in de pen.
Kort daarna zette ik de eerste stap over de drempel van de Poort aan de Moesstraat in Groningen voor een sollicitatiegesprek. De geur van sterrenmuntthee kan ik me nog goed herinneren, evenals het aangename gesprek. Toch bekroop me een gevoel van twijfel en thuis gekomen sprak ik deze twijfel uit: ‘Ik vraag me af hoeveel ruimte is er is voor de theologie, bijna het hele gesprek ging over de praktische zaken.’ |
Luisterweek 2013
|
Er volgde een tweede gesprek en kort daarna ontving ik de sleutel van de Poort. Daarmee stapte ik als theologisch medewerker / coördinator een nieuwe wereld binnen.
Een maand lang nam mijn voorgangster, Marika, me mee op reis in deze nieuwe wereld, en leerde me de contouren, de wegen, de do’s en de dont’s kennen. En na een maand begon het werk dan echt. Elke vrijdag, zo had ik me voorgenomen, zou ik aanwezig zijn in de Poort. Het was een functie van 8 uur, dus dat zou mooi kunnen naast mijn andere werk als geestelijk verzorger en muziekcoördinator.
Wanneer je in een rijdende trein stapt, is het zaak om mee te rijden in de sporen die zijn getrokken, maar zie je ook, als nieuwkomer, dat sporen soms te diep zijn uitgegraven, dat er zijsporen zijn die ook zouden kunnen worden ingeslagen, dat de ramen ook open kunnen en dat je zo nu en dan ook even zou kunnen stoppen.
Een maand lang nam mijn voorgangster, Marika, me mee op reis in deze nieuwe wereld, en leerde me de contouren, de wegen, de do’s en de dont’s kennen. En na een maand begon het werk dan echt. Elke vrijdag, zo had ik me voorgenomen, zou ik aanwezig zijn in de Poort. Het was een functie van 8 uur, dus dat zou mooi kunnen naast mijn andere werk als geestelijk verzorger en muziekcoördinator.
Wanneer je in een rijdende trein stapt, is het zaak om mee te rijden in de sporen die zijn getrokken, maar zie je ook, als nieuwkomer, dat sporen soms te diep zijn uitgegraven, dat er zijsporen zijn die ook zouden kunnen worden ingeslagen, dat de ramen ook open kunnen en dat je zo nu en dan ook even zou kunnen stoppen.
|
nieuwjaarsborrel 2014
|
In eerste instantie probeerde ik mee te rijden in de trein die al meer dan
20 jaar had gereden en vond mezelf terug in de machinekamer, het kantoortje, waar de to=do-lijstjes zich opstapelden. En dat was ook niet zo gek, want een rijdende trein heeft veel onderhoud nodig. Dit bleek oa uit een omschrijving van de taken: voorbereiding cursusprogramma, administratie, beheer gebouw, beheer folder, coördinatie gastmensen, PR/Marketing, telefoondienst, aanspreekpunt vrijwilligers, tuinonderhoud, fondswerving, organisatie incidentele activiteiten. Deze taken werden door meerdere mensen uitgevoerd, maar de coördinator had met alles wel een dikker of dunner lijntje. |
Al snel kreeg ik door dat 8 uur in de week veel te weinig was en dat mijn twijfel na het eerste sollicitatiegesprek niet ongegrond was geweest. De praktische zaken slokten meer dan alle ruimte op, de theologische kant bleef ergens in de achterste wagon liggen, waar ik maar niet aan toe kwam. Ondertussen zag ik dat de trein wat ging haperen. Regelmatig moesten cursussen worden afgezegd vanwege gebrek aan deelnemers terwijl andere cursussen wel werden aangeboden maar niet toegankelijk waren omdat zij bij voorbaat al vol waren met deelnemers die al jaren deze cursus volgden.
De cursusboekjes hadden een herkenbare uitstraling maar hadden in de loop der jaren ook een bepaalde framing opgeroepen. De Poort had een vrij vaste kring vrijwilligers en bezoekers, en deze framing zou nog wel eens een gezonde toekomst in de weg kunnen staan. Het werd me steeds duidelijker dat er een ander spoor moest worden ingeslagen. Maar hoe? Ik had zo mijn gedachten, maar hoe krijg je iedereen mee? Ik ben geen manager maar theoloog.
Ik zette enkele rigoureuze stappen waarvan de snoeibeurt aan de voorkant van het gebouw misschien wel een teken aan de wand was. De Poort is vanaf de straat niet zichtbaar, enerzijds omdat het gebouw achter andere gebouwen verscholen ligt, maar anderzijds omdat het gebouw dubbel verscholen lag achter een aantal coniferen.
Door deze flink te snoeien kwam er meer zicht en meer lucht. Na deze snoeibeurt volgde een voorstel voor een nieuwe structuur voor de werkzaamheden en vrijwilligers, een voorstel om naast een praktisch coördinator echt een theologisch medewerker aan te stellen. Dit snoeien en de voorstellen deden nogal wat stof opwaaien en werd door lang niet iedereen gewaardeerd.
De cursusboekjes hadden een herkenbare uitstraling maar hadden in de loop der jaren ook een bepaalde framing opgeroepen. De Poort had een vrij vaste kring vrijwilligers en bezoekers, en deze framing zou nog wel eens een gezonde toekomst in de weg kunnen staan. Het werd me steeds duidelijker dat er een ander spoor moest worden ingeslagen. Maar hoe? Ik had zo mijn gedachten, maar hoe krijg je iedereen mee? Ik ben geen manager maar theoloog.
Ik zette enkele rigoureuze stappen waarvan de snoeibeurt aan de voorkant van het gebouw misschien wel een teken aan de wand was. De Poort is vanaf de straat niet zichtbaar, enerzijds omdat het gebouw achter andere gebouwen verscholen ligt, maar anderzijds omdat het gebouw dubbel verscholen lag achter een aantal coniferen.
Door deze flink te snoeien kwam er meer zicht en meer lucht. Na deze snoeibeurt volgde een voorstel voor een nieuwe structuur voor de werkzaamheden en vrijwilligers, een voorstel om naast een praktisch coördinator echt een theologisch medewerker aan te stellen. Dit snoeien en de voorstellen deden nogal wat stof opwaaien en werd door lang niet iedereen gewaardeerd.
|
Hoewel er onderhuids van alles in beroering was, reed de trein voor de buitenwereld wel gewoon door en bleven de Open Dagen in januari en september gewoon haar gang gaan, net als het cursusaanbod.
Ik kreeg in het najaar een email van iemand die me sterkte in mijn overtuiging dat er echt een ander spoor moest worden gevonden. De volgende zinnen uit die email vatten bovenstaande (de buiten- en de binnenwereld) bovendien mooi samen: ‘Toen de Poort opgericht werd was er een soort aversie tegen alles wat naar Bijbel, Religie, Geloven en Kerk ‘riekt’ alsof het stinkt? En het esoterische kreeg verreweg de overhand: Yoga, Zen, Mantra’s zingen, Sacred Dance, Massage, Boeddhisme, Thai Chi …’ ‘De tijd van aversie tegen Bijbel en Religie lijkt ten einde te komen’… ‘ |
Open Dag januari 2014 (RTV noord:
"God in Groningen: De nieuwe kerk" |
Iemand die de Open Dag in september 2013 bezocht zei: ‘Ik zie nog niets van de vernieuwing in de Poort, het is allemaal ‘more
of the same’’. . Dat is geen verwijt aan jou, maar eerder een ondersteuning van je verlangen, waarvan de nieuwe structuur van
de Poort een uiting is.’
Het was eind 2013 dat ik inzag dat ik de ingezette koerswijziging niet zelf zou kunnen uitvoeren, ik ben geen manager maar theoloog. Ik besloot, nog geen jaar na mijn eerste stap in de Poort, om de trein weer te verlaten. Dat was geen fijne beslissing maar ik voelde dat ik niet degene was die daadwerkelijk de wissel om kon zetten. En ik wist ook dat er alleen iemand op zou staan wanneer ik ruimte gaf. Ik ben gegaan zonder dat er een opvolger klaar stond. Dat is misschien niet zo netjes maar zette wel een en ander in beweging. Ik ben blij dat Annemarie korte tijd later het stokje van me overnam en dat vervolgens Jacob, uiteraard altijd samen met vele anderen, de wissel daadwerkelijk om heeft kunnen zetten. Op weg naar een gezonde toekomst.
of the same’’. . Dat is geen verwijt aan jou, maar eerder een ondersteuning van je verlangen, waarvan de nieuwe structuur van
de Poort een uiting is.’
Het was eind 2013 dat ik inzag dat ik de ingezette koerswijziging niet zelf zou kunnen uitvoeren, ik ben geen manager maar theoloog. Ik besloot, nog geen jaar na mijn eerste stap in de Poort, om de trein weer te verlaten. Dat was geen fijne beslissing maar ik voelde dat ik niet degene was die daadwerkelijk de wissel om kon zetten. En ik wist ook dat er alleen iemand op zou staan wanneer ik ruimte gaf. Ik ben gegaan zonder dat er een opvolger klaar stond. Dat is misschien niet zo netjes maar zette wel een en ander in beweging. Ik ben blij dat Annemarie korte tijd later het stokje van me overnam en dat vervolgens Jacob, uiteraard altijd samen met vele anderen, de wissel daadwerkelijk om heeft kunnen zetten. Op weg naar een gezonde toekomst.
|
In januari 2014 nam ik afscheid en ik werd verrast door een hartverwarmende en liefdevolle afscheidsbijeenkomst, met muziek, taart, wijn, gedichten, liederen en een prachtige foto die nog
steeds een ereplek heeft in mijn studeerkamer. Wonderlijk hoe je in één jaar tijd zo op kan worden genomen in een gemeenschap. Het tekent de kracht van de mensen die de Poort dragen! Ik bewaar bijzonder goede herinneringen aan de Poort en kan me soms maar moeilijk voorstellen dat al die herinneringen in één jaar passen. De contacten met alle vrijwilligers, met de mensen van het eerste uur, het bestuur, Rigtje, Paul, Sinon, de studenten, de cursusleiders, de kapel, de tuin, de muziek, de thee, de geuren en de kleuren. De laatste jaren ben ik slechts enkele keren de drempel overgestapt, maar nu ik zo terugkijk en de eer heb een kleine schriftelijke bijdrage te leveren aan 30 jaar De Poort, zou ik nog graag weer eens terugkeren. |
Misschien wel om een cursus te geven of een lezing te verzorgen. Ik ben tegenwoordig freelance pastor en geestelijk verzorger en werk oa in drie hele mooie oude kerken op het Groninger Hogeland, waar de traditionele religie zeer in de marge van de samenleving is terechtgekomen maar de aandacht voor zingeving en spirituele groei onverminderd groot is.
Een hartelijke groet,
Jolanda Tuma
Een hartelijke groet,
Jolanda Tuma
"Het was een jaar waarin iets moest gebeuren..."
Annemarie van der Vegt, coördinator van de Poort tussen 2014 en 2015 De Poort 30 jaar! De Poort: een bijzondere plek, een stille plek midden in de stad, met een bijzondere historie. Maar vooral een plek die het bijzondere in en tussen mensen wil aanspreken en altijd heeft aangesproken. Het jaar dat ik als coördinator mocht werken was een kanteljaar. Het was een jaar waarin iets moest gebeuren, want het voortbestaan van het Centrum voor zingeving en spiritualiteit werd ernstig bedreigd. Maar het was nog onduidelijk wat er precies moest gebeuren. |
Nieuwe ontwerp programmaboek
Open Dag januari 2015
|
Wat was er veel liefde, trouw en warme inzet voelbaar onder de vrijwilligers en onder de al jarenlang betrokken cursusleiders. Ook zat er een bijzonder betrokken groep studenten. Maar veranderprocessen gaan niet vanzelf.
Niet in mensen, ook niet in organisaties. En werd gezocht naar nieuwe vormen, nieuwe horizonten.
Er was rouw om wat was geweest en wat niet meer op de oude voet kon. De ingezette eerste veranderingen raakten mensen persoonlijk. Maar men gaf niet op.
Na een jaar mocht ik het stokje overdragen aan Jacob en Toos. En zij bleken een hardwerkend duo dat op die bodem van
liefde, trouw en warme inzet een keer kon maken.
En zo is de Poort weer tot een levend en eigentijds Centrum voor zingeving en spiritualiteit geworden. Chapeau!
Ik kijk met liefde terug naar de tijd dat ik met jullie mocht werken.
En ik kijk met liefde naar het werk dat nog altijd voortgang vindt!
Annemarie van der Vegt
Niet in mensen, ook niet in organisaties. En werd gezocht naar nieuwe vormen, nieuwe horizonten.
Er was rouw om wat was geweest en wat niet meer op de oude voet kon. De ingezette eerste veranderingen raakten mensen persoonlijk. Maar men gaf niet op.
Na een jaar mocht ik het stokje overdragen aan Jacob en Toos. En zij bleken een hardwerkend duo dat op die bodem van
liefde, trouw en warme inzet een keer kon maken.
En zo is de Poort weer tot een levend en eigentijds Centrum voor zingeving en spiritualiteit geworden. Chapeau!
Ik kijk met liefde terug naar de tijd dat ik met jullie mocht werken.
En ik kijk met liefde naar het werk dat nog altijd voortgang vindt!
Annemarie van der Vegt
Voel je vrij om ook je verhaal, je verbinding met de Poort te vertellen.
|
|
